Прошча
Вершы і паэмы
Някляеў Уладзімір
Зона. Вершы
БЕЛАРУСКАЯ ПЕСНЯТая даўняя песня...
Яе ўжо няма каму помніць.
Ды і што ўспамiнаць! - там нішчымны адчай ды нуда,
Там галеча з галеч, шэры хлеб ды рудая вада,
Там не паліцца печ, і снягамі завальвае комін.
Праз гады і вякі колкі вецер штурхаецца ў спіну
На няўцямных шляхах, па якіх тая песня брыла.
Я адрыну яе!..
Ды як толькі збіраю сябрыну -
Звар'яцелай жабрачкай кульгае яна да стала.
3-пад яе лахманоў струпяннё праступае на скуры,
Таямнічыя знакі і клеймы распустваў і здрад.
Чорнай ямінай рота яна выдыхае панура:
- Можна ведаць наперад
толькі тое,
што помніш назад.
Закрычу захмялела: "Бадзяжніца! Ведзьма старая!
До па мне галасіць - і не сват я табе, і не брат!
Паўтары, што сказаў!.."
I панура яна паўтарае:
- Можна ведаць наперад
толькі тое,
што помніш назад.
"Можна ведаць наперад..."
Каб я тую песню не ведаў,
Каб не біўся я з ёй за жалобным сталом галавой,
Каб яна не шумела на родных магілах травой,
Я спусціў бы сабак па яе скульгавеламу следу.
Я расставіў бы пасткі на ўсіх яе тлумных шляхах
I ваўчыныя ямы капаў бы ад кроку да кроку,
Я б ёй вырваў язык і пазбавіў і слыху, і зроку,
На чатыры бакі адпусціў бы на здзекі і жах.
Хай падзівіцца свет на струпы яе, клеймы і знакі,
Хай жахнецца яе, як жахаюцца мору, чумы...
Ну дык енчы цяпер, галасі!
Ужо брэшуць сабакі!
Ужо ямы чарнеюць!
Ужо я сляпы і нямы!
I ўжо з боку таго, што за цемрай, - нічый і ніякі,
Атуляючы прах, я брыду ў вінаватых слязах,
На каленях паўзу па яе басаногіх слядах
Цалаваць яе клеймы, струпы, таямнічыя знакі.
I за рэхам жыцця, што гукаецца брэхам сабачым,
Зноў я ўчую яе - і прымрою ў абдымках Хрыста...
За мяне яна моліцца, просіць,
па мне яна плача -
Палюбоўніца... жонка... жабрачка... вар'ятка... сястра.
ІДАЛ
На, - ён сказаў. - Павер - і не памрэш.
Мяне і род мой ты перажывеш".
I я яму паверыў. Напавер
Злізаў атруту з далані, як звер.
"Не бойся, - ён шаптаў, - не бойся, не..."
Памерці даў - і ўваскрасіў мяне.
I з той пары дапытваць стаў: чаму
Паверыў не сабе я, а яму?
Штодня, штоночы, дзе б мы ні былі,
Вымучваў ён мяне: а што 6, калі...
"Не! - я крычаў. - Ты Богам быў маім!"
I ўсё страшней было мне побач з ім.
I ўстаў адчай між намі, як сцяна.
Тады ён зноў сказаў аднойчы: "На..."
МУТАЦЫЯ
Збудуйма п'едэстал!
Каб помнік скінуць
было адкуль!
На друз яго - і ўбок...
Калі прарокаў процьма - хто Прарок?
Ад медных кулакоў,
каменных сківіц,
Як павучок - па скроні халадок.
Прарокі не здараюцца знарок.
Калі народ, што страціў слых і зрок,
У глухату ўпіраецца і змрок -
Каму ягоным слыхам стаць і зрокам?..
Прарокі страявым шыбуюць крокам,
I ў кожнага на шыі нумарок
Матляецца...
А ў існага Прарока
Без нумарка зацягнуты шнурок.
У шэсцях і нашэсцях не хадок,
Спазнаўшы слоў пагібельную спёку,
Прыняў ён лёс, прызначаны Прароку,
I не прарочыць, а маўчыць здалёк:
"Няма на свеце роду без выроду,
Але Прарок народу не ў папрок.
Вярні свайму народу слых і зрок,
Займей народ, каб паслужыць народу".
Народы не здараюцца знарок.
***
Не названых
нас няма.
Колькі слоў-званоў ні гушкай -
Не здабыўшыя імя
Абыходзяцца мянушкай.
Рот кармілі - род звялі.
Значавалі лёс пад плотам.
Не здабыўшыя зямлі
Абыходзяцца балотам.
Не названых
нас няма.
Над Радзімай мы, як вырай.
А на ўсход і захад выбар -
Толькі воля ці турма.
Толькі цьмяны бунт крыві
Ў скроні кінецца раптоўна:
Назавіся. Назаві.
Безназоўным. Безназоўна.
***
Малітвы.
Клятвы.
Споведзі.
Законы.
I неназваным
Бог дае імёны,
Каб доўжыць род, асуджаны на звод.
Чытаюцца, але наадварот
Нябёсаў таямнічыя пісьмёны
На стылай плыні раўнадушных вод.
Пракляцці.
Здрады.
Вераломствы.
Бітвы.
Хай Страшны суд, нібы да шыі брытва
Усё бліжэй -
што будзе на Судзе?..
Калі па плыні
сам Гасподзь ідзе,
Калі ўсе клятвы, споведзі, малітвы
На хуткаплыннай пішуцца вадзе.
НАСУПРАЦЬ
Гара з гарой не сходзяцца...
З прымаўкі.
На той і на гэтай гары
I рыбы жывуць, і звяры.
Азёры шумяць і бары
На той і на гэтай гары.
На той і на гэтай гары
Народы і правадыры.
Таму крапасныя муры
Ля той і ля гэтай гары.
I грукае ў браму герой
Пад той і пад гэтай гарой.
I страх пазірае з нары
3-пад той і з-пад гэтай гары.
2
На той і на гэтай гары
Спяваюць званы на зары.
Не спяць на зары званары
На той і на гэтай гары.
Да той і да гэтай гары
Данайцы прыносяць дары.
Гарматы маўчаць да пары
На той і на гэтай гары.
I не засланіцца гарой, -
Як крыкне званар званару!
Як грукне ў героя герой!
Як рушыць гара на гару!
***
Для мужчын няма прычын,
Каб маркоціцца...
Мы стаім з табой
Пад гарой, з якой
3 громам-грукатам
Камень коціцца.
Лёс - ні ўцяць
ні ўзяць.
Скалане?.. Міне?..
Да якой з табой
Нам стаяць пары -
Не табе гадаць
I не мне гадаць,
А гадаць гары
Разам з каменем.
***
Прабачаць дурню. I даруюць кату.
Ахвяры злічаць. Пабудуюць храм.
Ды не даруюць мне. Суседу. Брату.
За тыя сны, якія сняцца нам.
За казкі, што страшней за сны. За яву -
Жудзейшую за казкі і за сны.
Сусед і брат не ведаюць віны.
Нібы не мы, нібыта не яны -
Народ, што прамаўчаў сваю дзяржаву.
ТАТАЛЬНАСЦЬ
Аддаў загад - і выканаў загад.
Сам капітан. Сам пры сабе салдат.
Сам - строй. I сцяганосец сам. I сцяг.
Сам - левы фланг і цэнтр, і правы фланг.
Сам спераду і ззаду - за сабой
Правёў свой строй скрозь барабанны бой.
Адны - памер і рост. Адна вага.
Сам - і ланцуг, і звенні ланцуга.
Сам, як усе,
I ўсе, як сам, як ён...
Сам суд сабе i сам сабе закон,
Сам над сабой, салдатам, капiтан
I барабаншчык сам, i барабан,
Сам авангард i сам глыбокi тыл,
Сам - боты i на ботах прах i пыл…
БІЯГРАФІЯ
1930.
Пільнаваў і карпеў.
Даслужыўся-такі:
Партупеяй рыпеў.
Пасылаў "варанкі".
1931.
Як па ўсіх - па яго "чорны воран".
I пачуў ён прысуд, што вораг.
На праклённай зямлі Калымы,
За рыпучай сцяной барака
Быў глухі ён, сляпы, нямы -
Верны Сталіну, як сабака
Непадсуднаму гаспадару...
"Прызаві, правадыр, памру!
Вораг -
ворагу твайму горла
Хоць цынгою
перагрызу!.."
Словы ў песні: "арол наш горны" -
Друг зыначыў: "казёл наш горны..."
Ён крутнуў
пралетарскія
жорны -
I пазногцем правёў па лязу.
1953.
Адмялі дваццаць дзве зімы,
Дваццаць два адбылі гады.
На прамерзлай зямлі Калымы
Плакаў ён, да партрэта прыпаўшы...
Адпусцілі яго, сказаўшы:
"Вінаваты ва ўсім жыды".
1954.
Не шукаў ні сям'і, ні хаты.
Зноў служыў, пільнаваў, карпеў.
Нескарона пёркам рыпеў.
"Рып> ды "рып". Але тут дваццаты
З'езд - і выйшла, што вінаваты
Скрозь адзін правадыр...
"Вар'яты! -
Ён рашыў.- Болей веры няма".
1957.
Стала сніцца яму Калыма.
Ён служыў. Пільнаваў. Карпеў.
Пад пярынаю снег рыпеў.
Слова кожнае, кожны рух.
Стаў адчай спавіваць, як спрут.
I аднойчы з'явіўся друг,
Над якім ён звяршыў самасуд.
Ён уцяміць ніяк не мог:
Ці наяве яно, ці ў сне?..
На пярыну друг побач лёг,
На рыпучы калымскі снег.
Як калісьці, адзін адным
Прыхаваныя ад завей,
Абняліся яны,-
затым
Друг падняўся на Маўзалей
I народ
прывітаў кіўком...
Заняло ад крамолы дух!
"Ты арол наш..." - пракаркаў друг
Перарэзаным гарляком.
1964.
Ён не помніў, ці зведаў страх.
Апрытомнеў - на снезе кроў.
На партрэтах у двух кутах
Двое новых правадыроў.
Ён падумаў: "А што было?..".
Сплюшчыў вочы да чарнаты.
Павуцінне перавіло
Незанятыя два куты.
БАРАК
Хто паспеў зваряцець - звар'яцеў,
Хто прадацца хацеў - той прадаўся...
Свідаровіч Цімох дажывае жыццё ў Варкуце,
У бараку па вуліцы Праўды.
Я ў застольнай блазноце пытаюся:
- Слухай, Цімох,
Ты не мог звар'яцець ці прадацца?..
Свідаровіч Цімох сам сябе перапытвае: "Мог
ці не мог?.." -
што той Гамлет, прынц Дацкi.
Ён глядзіць скрозь мяне, скрозь барака глухую сцяну,
Да крайкоў налівае гарэлку ў зрудзелую шклянку.
Над баракам завея ляціць з даўніны ў даўніну -
I крычыць, і рагоча, шалёна спраўляючы п'янку.
Засынаем мы ўпокат ля печы, пагаслай даўно,
Прачынаемся мы - непатрэбныя людзям і Богу.
I Цімох Свідаровіч мне кажа: "Усё ўсё адно.
Можаш думаць, як хочаш. А можаш не думаць наогул".
Пахмяліўшыся дымам, ён кыхкае хрыпла ў кулак,
3 асівелай яго галавы сіва цэдзіцца шэрань.
Векавая завея навальваецца на барак -
То цвікамі прыб'е, то рассцежыць рыпучыя дзверы...
РУЛЕТКА
Свае забойцы ёсць ва ўсіх забітых.
Яго няма. Ён на крыжах і плітах
Чытае прозвішчы, шукаючы сярод
Усіх імён адно імя.
Штогод
У дзень адзін і той жа на далоні
Ён пісталет вагае. Халадок
Да сэрца падступае і да скроні,
Дранцвеюць пальцы. Шчоўкае курок…
Пасля ўсю ноч спраўляе ён радзіны
I п'е да непрытомнасці з таго,
Што зноў яму пашчасціла: адзіны
Патрон на ўсю абойму - не яго.
***
Што затужылі,
воі, мужчыны?
Волі ўдыхнулі - і дух заняло?
Як там і што там ні стане з Айчынай -
Горай не будзе, бо лепш не было.
Шлях свой зблукала Айчына ў трох соснах,
Збегала шлях чаўнаком, нібы ў кроснах,
Кідаючы невідушчы народ
3 пасткі на захадзе ў пастку на ўсход.
Можа, відушчымі стануць нашчадкі?
Шляху няма. Ні канца, ні пачатку.
Прывідам - у пустату з пустаты -
Рвецца Пагоня з дзяржаўнай пячаткі,
Непадкаваныя б'е капыты.
МАЎКЛІВЫ МІТЫНГ
Усё, што коціцца,
Дакоціцца да нас...
I дакацілася.
Ля могілак якраз,
Дзе сны пра вечнасць сняць,
Ці спяць без сноў
3 усімі
Караткевіч,
Куляшоў... -
Маўклівы мітынг.
3 кожным, хто прыйшоў,
З'явіліся і сталі побач продкі...
Маўклівыя
стаялі цені родных,
Маўклівыя
стаялі цені блізкіх:
Пад крыжам злеглых. Зоркай. Абеліскам.
Ва ўсіх Хатынях спаленых. Забітых
Пад Грунвальдам. На Калыме "прышытых".
Бясследна зніклых. Хапам пахапаных.
Нікім, нідзе, ніяк не пахаваных,
Ці ў Курапатах
скінутых у роў...
Ад плоці плоць
I ад крывінкі кроў -
Мы ведалі,
пра што маўчалі з імі.
Жывыя з мёртвымі.
I мёртвыя з жывымі.
I ўпершыню, маўкліва сцяўшы рот,
3 натоўпу глянуў люд. Амаль народ.
***
Разбой. Вайна і зноў вайна.
Хапіла і крыві, і болю.
Усё было - чаго ўжо болей?
Скажы, у чым твая віна,
Адкрый, у чым віны прычына,
Мая самотная Айчына?
Ці сапраўды руіны ў Крэве -
Адзін дзірван, пясок пусты,
I праўда, што на Божым дрэве
Ад дзічкі прыжылася ты?
***
На магіле Скурата Малюты
Скрывянелыя гронкі калін -
Гэта птушак няма, гэта люты,
Гэта шлях не звярнуць з каляін.
Гэта іншага шляху не будзе,
Гэта люты - на захад і ўсход,
Гэта рэк зледзянелыя грудзі
Уздыхаюць, ламаючы лёд.
Гэта лютага стогаў і хрыпу
3 набалелай зямлі не чутно,
Гэта ў мітрапаліта Філіпа
Твар збялелы, нібы палатно.
Гэта плачу і енку падробка
Пад малітвы, пад песні і смех...
Гэта кроў векавую таропка
Засыпае скалечаны снег.
ЗЕМЛЯТРУС
Радок у Апакаліпсіс...
3 карцін
Глядзяць святыя, што зруйнуюць Мекку.
Па камянях, адчуўшы небяспеку,
Бягуць звяры з пагібельных мясцін.
Сустрэчнымі шляхамі перад тым
Прабеглі людзі - прочкі род ад роду,
I, скалануўшы ў ярасці прыроду,
Пасеялі пустое на пустым:
Нянавісць на нянавісць,
Гнеў на гнеў,
На попел - попел
I на порах - порах...
Чакаючы малітвы і пакоры,
Чаму, Гасподзь, ахвяр ты захацеў?
Ты ў камені, ці ты ў агні, ці ў ветры -
Гасподзь, як ёсць ты, адгукніся хоць:
Тваёю воляй зрушыліся нетры,
Ці над табою воля ёсць, Гасподзь?
***
Точыць стачонае моль -
Хопіць трухі назапас.
Ператрываць - гэты боль.
Перамаўчаць - гэты час.
Вырваўшы пальцы з вузлоў
Локці не даць бы звязаць.
Некалі ж выпадзе зноў
Голасу голасам стаць.
Ну, а не выпадзе - што ж:
Зменаю знакаў і вех
Хай сабе цупае дождж,
Хай сабе шорхае снег.