Народная Воля 88 (4443) 2019

Цэлы месяц я з нецярпеннем чакаў перапісчыкаў – падлічваў у галаве колькасць кустоў агрэсту на лецішчы ды інструктаваў жонку і сына, каб у выпадку маёй адсутнасці не забыліся засведчыць у перапісным лісце, што родная мова для ўсіх нас беларуская, а не трасянка, якую чамусьці вырашыў легалізаваць Белстат. Чакаў перапісчыкаў, а прычакаў – агітатара. Спачатку падумаў: чалавек ходзіць па кватэрах і збірае подпісы за свайго кандыдата на маючых адбыцца выбарах. Аказалася, не, ён завітаў персанальна да мяне, бо, на яго думку, я мог бы запісацца падчас перапісу… ліцвінам. Чалавек размаўляў дзіўнаватай беларускай мовай, звяртаўся да мяне «вашэці» і быў надзвычай далікатны – хоць да раны прыкладай. Расказаў, што іх, ліцвінаў, шмат, што яны нарэшце выйшлі з падполля, маюць свае суполкі ў Сеціве і што, толькі назваўшыся ліцвінамі, мы здолеем захавацца як народ… Агітатара я з лесвіцы не спусціў (хоць, прызнацца, гэткае жаданне было), выправадзіў з Богам. А сам падумаў, што сярэднестатыстычны беларус, у якога гістарычная куламеса ў галаве, можа лёгка паддацца на падобную агітацыю. Дарэчы, сярод маіх знаёмых ёсць перакананыя ліцвіны, якія даўно нясуць свае ідэі ў народ. Вось Ганна Матусевіч з Дзяржынска прызнаецца ў «Фэйсбуку»: «Падчас перапісу я, пераадольваючы ўласную нерашучасць і цёмны супраціў хатніх, запісала сябе і траіх непаўнагадовых дзяцей ліцвінамі». Вось гісторык Ян Лялевіч, супрацоўнік Гродзенскага гісторыка археалагічнага музея, сцвярджае: «Яшчэ не позна вярнуць краіне сапраўднае імя – Літва».

• Месца выхаду: Мінск
• Дата выхаду: 2019-11-09
• Рэдактар: Сярэдзіч Іосіф
• Выдавец: УК Народная Воля
• Copyright: © 2019 by Народная воля
• Кнігазбор: Kamunikat.org