Покліч Волі 11 (82) 2010

У гэтай краіне на сваіх і чужых падзеленыя нават артысты. “Славянскі базар” для сучаснага Віцебска, відавочна, найбольшы з існуючых стымулаў для знешніх пераменаў у аздабленні і прыхарошванні будынкаў, вуліцаў і ўсяго гарадскога наваколля. Але, як і любая монамеганаяўнасць ва ўмовах адсутнасці дакладнай іфармацыі наконт таго ў ва што абыходзіцца гэтае мерапрыемства падаткаплатнікам і гарадскому бюджэту, яна нясе шмат праблемаў, бо эканамічны бок справы сённяшняй недэмакратычнай уладай можа з лёгкасцю прыносіцца ва ўгоду атрыманню ідэалагічных дывідэндаў. Тое, што датычыцца мяне, за час існавання “Славянскага база­ру”, я з уласнага жадання трапіў на канцэрты ўсяго тры разы. Самымі галоўнымі прычынамі маёй “непрыязнасці” да ўсяго гэтага надзіманага мерапрыемства—гэта ягоная папсовасць, імкненне да нейкай усеахопнасці і адсут­насць відавочнага нацыяналь­нага аблічча з беларускага боку. Калі свае нацыянальныя канцэр­ты даюць расейцы ці ўкраінцы, душа радуецца за гэтыя народы. А вось, калі на сцэне тутэйшыя артысты, ствараецца ўражанне, што на сцэне нейкія “ряженые” альбо дрэнныя, другарадныя копіі расейскай папсы. І толькі такія калектывы, як “Асіміра”, “Па­лац”, “Троіца” ды невялікі шэраг іншых ратуюць нацыянальны го­нар і закладаюць веру ў нацыя­нальную моц і непаўторнасць.

• Месца выхаду: Віцебск
• Дата выхаду: 2010-07
• Рэдактар: Салодкі Сяржук
• Copyright: © 2008-2010 by Покліч Волі
• Кнігазбор: Kamunikat.org